چه نعمت می دهی یارب؟

باز گریان، باز دلتنگ، باز هم صدای دل به گوش عقل غران است 

دستها لرزان، پایها بی جان 

چشمها خیره از سقف اتاق می پرسد 

چه نعمت می دهی یارب 

که سر سوادگر بک لحظه مردن می شود 

راهها باریک و طولانی است  

سقف آسمان کوتاه است 

زندگی محبوس می خواهد 

تنفس در هوایی این چنین سخت است 

دل من تنگ و بی پروا از گل پژمرده می پرسد 

چه نعمت می دهی یارب 

سویدای دل از رنگ سپیده می گریزد 

سواری از درون شوریده می آید 

به افساری غریبانه 

و این آشوب اندیشه نمادی از تمام بی کسیهاست 

نوایی اندهناک از عمق سینه ام  

بازدم احساس من گشته است  

چه نعمت می دهی یارب 

که اسب زخمی قسمت شیهه نتواند کشیدن  

لگام او جگرسوزانه تنگ است...