اندیشه من

نویسنده نویسد آنچه می خواهد  

جمل را جور می سازد 

نگارش می کند آنگاه 

مجلد می نماید پس 

که بفریبد  

سری شاید  

عجین گشته به بوی نای نادانی 

من اما اندیشه می سازم نمی دانم چه می گوید

به نقاشی نگر کو هم به بومی صاف می پاشد 

همان رنگی که می خواهد 

همان بعدی که می جوید 

تمام آنچه می بیند 

کشد بر روی بومی سرد و  

تکراری عجب زیبا 

که بفروشد به یک دلداده احساس بی معنا 

من اما اندیشه می سازم نمی دانم چه می خواهد

صدای زنگ موسیقی که مطرب می زند بر ساز  

و چشمانش و حالات خطوط چهره اش  

گواهی می دهد 

از ذوق خنیاگر 

شعف را می کند تزریق  

به رگهای خیالات بشر 

که رسم عاشقی معنای آهنگین دهد 

من اما اندیشه می سازم نمی دانم چه سر دارد 

 نمی دانم 

چه می خواهند 

چه می گویند 

چه سر دارند...